Ik ben anders, anders dan de rest. Mijn hele leven al. Net als het viooltje op de foto, zijn mijn kleuren net even anders. En dat is oké. Dat is wie ik ben en ik vind het fijn. Dertien in een dozijn is niets voor mij. Maar dat is wel eens anders geweest.
Anders zijn, dat is iets wat de meeste heksen zullen ervaren, je hoort niet bij de middenmoot. Je ideeën zijn anders, je kleed je anders en je kijkt anders tegen de wereld aan. Onbekend maakt helaas onbemind, nog steeds. Kijk maar eens om je heen.
Dat onbekend onbemind was, mocht ik al vroeg ervaren. Op de lagere school werd ik door mijn klasgenoten buiten gesloten. Ik mocht niet mee spelen omdat ik de dingen anders deed. Niet goed in touwtje springen, dus mocht je niet mee doen. Niet de juiste kleding aan, dan werd je uitgelachen. Ik had wel vriendinnen, maar onder de groepsdruk namen die het niet voor me op.
Ook op de middelbare school hoorde ik niet bij de “populaire kinderen”. Gelukkig had ik wel een vaste groep vriendinnen, allemaal buitenbeentjes. Gymles was een hel omdat er tijdens het omkleden geen controle van een leraar was. Die tijd werd standaard besteed aan het uitlachen, uitschelden en afkraken van mij en mijn vriendinnen. En dat alleen omdat wij niets gaven om de nieuwste sportschoenen en een andere muzieksmaak hadden. En ik rookte niet, dus ik was ook niet cool.
Dat doet je zelfvertrouwen in je tiener jaren geen goed. Je bent jezelf dan helemaal opnieuw aan het ontdekken en je moet tot de conclusie komen dat je niet leuk bent, tenminste in de ogen van de mensen waar je je dagelijks op school mee omringt. Toen op het MDGO hetzelfde dreigde te gebeuren als op de middelbare school, heb ik daar een stokje voor gestoken. Samen met mijn mentor in gesprek met de pestkop en dat heeft me een superrelatie met haar gegeven zolang we op school zaten. Diepe respect voor elkaar en mooie gesprekken. Want ook zij bleek anders.
Het gepest worden op school heeft er wel voor gezorgd dat ik een goede bullshit radar heb. Wanneer ik iemand ontmoet of met iemand praat weet ik heel snel wat voor een vlees ik in de kuip heb. Mijn voelsprieten geven meteen aan of iemand oprecht is of niet. Een andere eigenschap die ik eraan overgehouden heb, is dat wanneer ik mij niet wil laten zien je me ook echt niet ziet.
Mensen die anders zijn dan de rest, maken andere ongemakkelijk. Mijn vader zei altijd: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.” Met andere woorden steek vooral je kop niet boven het maaiveld uit en pas je aan anderen. En dat heb ik gedaan, me aangepast aan anderen. Steeds weer mezelf wegcijferen zodat ik paste in het plaatje van de ander. Gewoon doen wat er van met verlangd werd en niet meer. Met de meute meelopen en vooral niet opvallen. Mezelf weggestopt.
En ik kan je één ding zeggen: daar wordt je niet gelukkig van! Er is namelijk niets mis met anders zijn. Er is iets mis met de mensen die er niet mee om kunnen gaan. Zij hebben nooit geleerd een ander in hun waarde te laten en te respecteren. En ja, schelden doet wel degelijk pijn. Maar ook jij heb het recht om jezelf te zijn.
Nog steeds pas ik niet in de middenmoot. En dat is oké. Dat zijn ook niet de mensen die ik in mijn vriendenkring op wil nemen. Wel heb ik ontdekt dat er meer van mij rondlopen. Prachtige mensen die anders zijn, zichzelf zijn. Fijne mensen. Mooie mensen. En dat zijn mijn vrienden, mijn beste vrienden.
Mijn advies is: weer jezelf en wees lekker anders. Anders is goed, het maakt de wereld mooier. Doe waar jij je goed bij voelt en laat de ander de ander zijn. Ook voor jou is er een plaats in deze mooie wereld.
Liefs,
