Op eens was het daar, het najaar. Het regende, het werd kouder en de blaadjes begonnen van de bomen te vallen. Het was gedaan met de zomer, de zon en het warme weer. De kou deed zijn intrede van de ene op de andere dag. Tenminste, dat was wat je ervaarde als je niet opgelet …
Bam…auw! Dat ging minder soepel dan gedacht. En het is nog pijnlijk ook. Zal je altijd zien, gaat het beter, doe je weer iets waardoor je weer een stapje terug doet. Een pijnlijk stapje terug in dit geval.
Daar stond ik midden in mijn slaapkamer met een ondraagbare pijn in mijn rug. Ik kon geen kant meer op. Zitten deed pijn, staan deed pijn en ik wilde naar bed en mijn kleren moesten nog uit. Normaal kan ik met gemak bij mijn voeten, maar nu kwam ik niet eens bij mijn knieën. Wat …
De eerste keer dat ik het bos inging om te filmen, was ik bloed nerveus. Het hele scenario van wat er allemaal mis kon gaan, ging door mijn hoofd. Van honden die langs renden tot mensen die mij hun misprijzende mening stevig duidelijk willen maken. Het kwam allemaal voorbij. En toch ben ik gegaan, toch …
Ik zag er tegen op, terug kijken op het afgelopen half jaar. Voor mijn gevoel had ik niks bereikt. En dat blokkeerde me ook, want als ik er even snel over nadacht, dan schoot me ook niks te binnen. Stiekem schaamde ik me er een beetje voor. Daar zat ik een maanviering voor te bereiden …
Ik voelde dit moet ik doen, maar toen ik erover naging denken dacht ik misschien ook maar niet. Want het is best wel eng, dan sta je voor zo’n groep mensen en dan moet je praten en weet je wel wat er allemaal mis kan gaan? Niemand die luistert, stem weg, enzovoort, enzovoort. En toch …
Deze website maakt gebruik van Google Analytics cookies meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.
