Nee, jij mag mij niet meer vertellen wie ik moet zijn. Jij mag niet meer zeggen welke kant ik van mezelf mag laten zien en welke niet, dat bepaal ik. Zeker wanneer deze kant heel bepalend is voor wie ik ben. Voor hoe ik in het leven sta, hoe ik naar de dingen kijk en hoe ik me voel.
Te lang heb ik steeds iets van mezelf verborgen gehouden omdat me geleerd was de het belangrijk is hoe anderen mensen over je denken. Dat je ze vooral geen reden moest geven om je niet leuk te vinden of, nog erger, over je te gaan praten. De mening van de ander, werd mij geleerd, is heel belangrijk.
Wanneer ik terug kijk, zie ik dat ik als opstandige tiener al een belangrijke les leerde zonder het me te realiseren. Eerlijk gezegd doe ik dat nu pas. Als tiener kleedde ik me helemaal in het zwart, het liefst met skeletten, schedels en andere duistere uitingen. En wanneer ik dan door het centrum liep, voelde ik me helemaal mezelf. Blijkbaar straalde ik dat ook uit want mensen vroegen mij altijd de weg of iets dergelijks! Omdat ik me goed voelde, helemaal mezelf was, trok ik juist mensen aan.
De laatste maanden heb ik me weer laten leiden door de mening van anderen. Ik voelde me ook niet mezelf, ik was een soort van uitgeblazen en ongeïnspireerd. En daar ben ik nu klaar mee. Ik heb de kaars weer aangestoken en ik ga mijn licht weer verspreiden. En het mooie van zo’n kaarsvlam is dat je andere kaarsen mee aan kan steken en dat ga ik doen. Ik ga mijn licht doorgeven en er anderen mee verwarmen.
Ik ga zijn wie ik echt ben zonder compromis. Ik ben een heks en daar leef ik naar. Ik leef met de natuur, volg de maan en dien anderen met mijn wijsheid. Alleen wanneer ik daarvoor uitkom en daar volledig achter sta kan ik er zijn voor jou. Dan kan ik jou de vlam doorgeven en jou licht laten branden zodat jij ook je vlam weer kan door geven.
Wanneer ik mijn heks zijn volledig tot uiting laat komen, ben ik op mijn krachtigst. Dan ben ik volledig mezelf en groei en gloei ik. En wat jij daarvan vindt, dat kan me eigenlijk niets schelen.
Liefs,
