Daar stond ik, ik was boos en geïrriteerd. Het was niet de eerste mountainbiker die langs kwam, maar wel de meest irritante. Waarom liet ik het dan toe dat deze mij wel irriteerde? Omdat hij de enige was die begon over “zijn recht”. En telkens als ik dat hoor dan gaan mijn nekharen overeind staan.
Vanmiddag was ik video’s aan het maken in het bos. Ik stond langs een pad waar ook mountainbikers over heen mogen fietsen. Ook in de zomer had ik daar gestaan, maar om één of andere reden was het vandaag drukker met fietsers dan in de zomer. Blijkbaar brengt een mooie maandag in oktober alle fietsers naar buiten.
En waar andere mountainbikers vanmiddag de situatie inschatte en dan rustig voorbij fietste, kwam deze mountainbiker er al met veel kabaal aan. Even een situatie schets: Ik stond voor de camera en was aan het spreken. In de verte hoorde in al mensen praten. In mijn hoofd bedacht ik snel een einde zodat ik kon gebruiken bij het monteren. Maar veel tijd om mijn verhaal af te maken kreeg ik niet. Een paar meter bij mij vandaan hoorde ik luid: “Wel nee joh, ik bel wel even!”. Gevolgd door een luid gebel met een fietsbel. Take naar zijn grootje, kon weer opnieuw beginnen.
Tijdens het voorbij fietsen zei de mountainbiker in kwestie met luid gedag, ik antwoorde geïrriteerd. En eenmaal buiten mijn bereik hoorde ik hem luid zeggen: “Ja, ze reageren geïrriteerd, maar ze hebben niet door dat het een mountainbike pad is. We hebben het recht om daar te fietsen.” En toen ging mijn nekhaar overeind staan.
Ja, het is een pad waar je met je mountainbike overheen mag, maar het is ook een pad waar je mag lopen of video’s maken als je dat wil. En wanneer je gebruik maakt van het pad doe je dat met respect voor je medegebruikers en de natuur. Dus wanneer je anderen tegenkomt heb je de plicht om die ook de ruimte te geven. Want dat was de mountainbiker even vergeten, zijn plicht.
We hebben allemaal rechten, maar met deze rechten komen plichten. Je hebt bijvoorbeeld het recht op vrije meningsuiting, maar je hebt de plicht om daar een ander niet mee te schaden. En ja, mountainbiker, je hebt het recht om op het pad te fietsen, maar je hebt ook de plicht om andere die je tegenkomt de ruimte te geven hun ding te doen. Dat betekend dat je niet luid bellend langs fietst en andere mensen de stuipen op het lijf jaagt om zo je recht af te dwingen. Want zo komt het over wanneer je dat doet.
Weet je mountainbiker, je had het recht daar te fietsen en ik had het recht om daar video’s te maken. En wanneer je mij even de ruimte geven had om mijn take af te maken, dan was ik niet geïrriteerd geweest. Dan had je misschien een halve minuut moeten wachten en had ik hartelijk bedankt voor je geduld. Dat doe ik namelijk, ik bedank mensen in zo’n situatie.
Maar weet je mountainbiker, ik vind het jammer dat je vanmiddag zo deed, maar ik geloof de wat je geeft krijg je drie keer terug. Daarom vergeef ik het je en ik hoop dat je een fantastische fietstocht hebt gehad en flink genoten hebt van het mooie weer. Ik heb in ieder geval wel genoten en prachtige opnames gemaakt. Daarmee ga ik weer een prachtige online maanviering voor de volle maan van november in elkaar zetten.
Een maanviering die gaat over dankbaarheid voor de overvloed in je leven. Over hoe je er nu voor staat in het leven en alle lessen die je het afgelopen jaar geleerd hebt. Vandaag heb ik in ieder geval geleerd dat ik me door mountainbikers niet zo op de kast moet laten jagen. Het zijn ook maar mensen waar ik het verhaal niet van weet. Ik wens ze een fantastisch mooi leven en begroet ze de volgende keer graag weer op het pad.
Liefs,
