Vorige week was ik hard aan het werk. Ik kreeg veel gedaan. Maar toch had ik niet af wat ik af wilde hebben. Donderdag middag na de lunch kwam ik er achter, het gaat me niet lukken en dat vond ik best vervelend.
Het gaf me ook stress. “Mijn eerste reactie was ook: wat als ik nu…..”. Maar hoe ik het ook wende of keerde, er waren gewoon niet genoeg uren in de dag om af te krijgen waar ik mee bezig was. Ik had twee opties; of tot laat in de avond door werken om het af te krijgen of me erbij neerleggen dat het gewoon die dag niet meer ging lukken. Ik heb voor het laatste gekozen.
Waarom? Omdat mijn hele lijf al in protest was. Ik was moe, mijn schouders begonnen zeer te doen en ik begon fouten te maken omdat ik niet meer helder was. Tijd om te stoppen. Even dacht in nog aan om op mijn vrije dag te gaan werken, maar dat idee ging snel overboord. Het is niet voor niets mijn vrije dag.
Bovendien wat de vrijdag al gevuld met andere activiteiten die weinig ruimte lieten om nog even achter de laptop te kruipen. Vrijdag werd ik wakker met hoofdpijn, een lijf dat in protest was. Toch heb ik alles gedaan wat op mijn planning stond. ’s Middags heb ik genoten van het bloemen plukken met mijn dochter. Dat was echt ontspanning. Ik was even in het hier en nu.
Ook zaterdag werd ik weer met hoofdpijn wakker. Eerst nog even op bed blijven liggen, toch maar een pijnstiller genomen want ik had nog een afspraak. Die afspraak kon ik niet afzeggen, vond ik. Dus toch weer doorgegaan en ’s avonds uitgeput op de bank.
Pas zondag pakte ik mijn rust. Toen was ik eindelijk zo verstandig om een afspraak af te zeggen en even niets te doen en gewoon te zijn. En toen kwam het, het kadootje vandaag. Mijn hoofd was leeg, mijn lijf in rust en ik was open. En dan krijg je de mooiste inzichten. Ik realiseerde me waar ik mee bezig was en wat ik moest doen.
Het kadootje was het inzicht dat ik de boel weer aan het forceren was. Ik moest weer en dat terwijl het niet kon. Mijn lijf zei nee en mijn hoofd ja en ik luisterde naar mijn hoofd. Ik forceerde mezelf om mijn werk af te krijgen. Want ik loop achter op de jaar planning. Toen kwam mijn lichaam in protest, 3 dagen lang. Pas toen ik luisterde ging het beter.
Dus ja, ik loop achter op de planning. Maar nee, zo’n ramp is het niet. Want wanneer ik eerlijk kijk naar wat er nu mogelijk is dan moet ik gewoon doen wat kan. Nog 4 weken dan begint de zomervakantie. Dan werk ik 3 weken halve dagen en daarna ben ik 3 weken vrij. Mijn jaarplanning is niet voor niets in potlood geschreven.
Dus de jaarplanning wordt aangepast aan wat er vandaag mogelijk is. Wat er over twee maanden mogelijk is, zien we dan wel weer. Vandaag is een stap terug doen werken in rust. Vandaag is een kadootje, neem het zoals het komt. Werk met wat er nu kan en kijk morgen wat er morgen kan. Een planning maken is goed, het geeft je iets om naar toe te werken. Maar het is een leidraad. Soms lukt het niet om hem te blijven volgen. Dan moet je hem aanpassen of een andere draad kiezen die wel past. Je zal zien dat je uiteindelijk komt waar je moet zijn.
Welk kadootje brengt vandaag jou?
Leef vanuit je hart.
Liefs,
