Daar stond ik midden in mijn slaapkamer met een ondraagbare pijn in mijn rug. Ik kon geen kant meer op. Zitten deed pijn, staan deed pijn en ik wilde naar bed en mijn kleren moesten nog uit. Normaal kan ik met gemak bij mijn voeten, maar nu kwam ik niet eens bij mijn knieën. Wat nu?
Ik was half uur eerder van een feestje weg gegaan omdat ik niet meer kon zitten of staan. De twee minuten die ik naar huis moest fietsen, waren de meest pijnlijke ooit. Bij thuiskomst had ik meteen twee paracetamol genomen. En dat doe ik niet snel, pijn is namelijk een waarschuwing waar je goed naar moet luisteren! Maar ook dat mocht niet baten, ik moest me overgeven aan de pijn en hulp inroepen.
De volgende dag was het niet veel beter. Ik kon een half uurtje zitten of staan en dan moest ik weer gaan liggen om mijn rug te ontlasten. En terwijl ik lag, deed ik oefeningen om de spieren die de boosdoeners waren weer los te maken. Gelukkig werkte dat want bij het avond eten kon ik weer makkelijker zitten en beter bewegen.
Toen ik maandag ochtend wakker werd, was het weer mis. Gelukkig was mijn partner thuis en kon hij voor de kinderen zorgen en ze naar school brengen. Ik hield het net drie kwartier vol om te staan en te zitten. Na boterhammen smeren voor de kinderen en zelf ontbijten moest ik weer gaan liggen om mijn rug te ontlasten. Weer oefeningen doen en pijnstillers innemen.
’s Middags had ik een afspraak bij mijn fysiotherapeut. Op teenslippers en in een joggingbroek ging ik er naar toe. Ik kon niet bij mijn voeten om mijn schoenen aan te doen, dus ander schoeisel was geen optie. En na een zeer pijnlijke behandeling, kon ik weer bij mijn voeten. De pijn was nog niet helemaal weg, maar ik kon weer bewegen. Niet iedere stap deed zeer, wat een opluchting!
Terwijl dit allemaal gebeurde, bleef het maar door mijn hoofd gaan: Wat is de les die ik hieruit moet leren? Waarom heb ik zoveel pijn? En pas vanochtend drong het tot me door. Door de pijn en mijn immobiliteit, moest ik veel uit handen geven. Ik kon weinig tot niets doen door de pijn. Daarom moest ik anderen vragen om zelfs de simpelste dingen voor mij te doen. Een glas water halen, sokken aantrekken, eten koken, was draaien, ik kon het allemaal niet zelf. Ik moest me overgeven aan de ander.
Ineens drong het tot me door dat een ander om hulp vragen geen schande is. Jezelf een beetje ontlasten en ademruimte geven is heel goed. Je hoeft alles niet alleen te doen. Zowel zakelijk als privé.
Dat was het eerste inzicht in aanloop naar de volle maan van woensdag, de Maan van het Weten. Het is de volle maan van de inzichten. Prachtige inzichten. Ik kijk uit naar mijn maanviering van deze week. Ga jij ook een maanviering doen?
Liefs,
