Het is de laatste weken nog erger dan normaal. Nog meer dan anders moeten we loslaten en het leven nemen zoals het komt. En dat moet je maar kunnen. Om me heen merk ik dat veel mensen er moeite mee hebben.
Het begon in de eerste week dat we met z’n allen thuis zaten. In de app groepen van de klassen merkte ik dat er ouders waren (of zijn) die overal controle op uit willen oefenen. Ze willen perse een rooster in hun handen. Alles via de kanalen die voor hun het beste werken en het liefst nog bepalen wat het kind aan schoolwerk moet doen nu het thuis is.
Helaas, laat het los lieve ouders. Schoolwerk is iets tussen de kinderen en de juf. Zij communiceren met elkaar op een manier die hun past. Zeker in groep 7, die moet je helemaal los laten. Goede oefening voor als ze straks op het voortgezet onderwijs zitten. Dus los laten en het kind zijn gang laten gaan. Hij of zij komt wel bij je wanneer er vragen zijn of ze iets niet begrijpen. Een beetje eigen verantwoordelijkheid leren is een goed ding.
Ook ik heb dingen los moeten laten. Het streven is om ’s ochtends aan mijn werk te zitten terwijl mijn kinderen met hun schoolwerk bezig zijn. Dan ben ik ’s middags vrij om andere activiteiten te ondernemen. De eerste weken lukte dat nog aardig, maar sinds vorige week is daar verandering ingekomen.
Er spelen allerlei klein factoren, die ervoor zorgen dat ik mijn planning los moet laten. Vandaag was er bijvoorbeeld mijn dochter die uitgeslapen had. Haar schema liep achter dat van mij aan. Was betekende dat ik later dan normaal aan mijn werk kon beginnen omdat ze hier en daar hulp nodig had.
Zat ik eindelijk achter mijn laptop, had mijn zoon een meet en werkte zijn laptop niet mee. Dus zoonlief snel achter mijn laptop en ik werkeloos elders in de ruimte. Ik zag het later en later worden en aan mijn werk had ik nog niets gedaan. Toen ik eindelijk weer achter mijn laptop zat kon ik twee dingen doen: mezelf onder druk zetten om mijn werk nog voor de lunch af te krijgen of mijn planning los laten en in alle rust aan mijn werk werken.
Ik heb voor het laatste gekozen. Alles loopt nu eenmaal anders deze dagen nu we met z’n allen thuis zijn. En van vasthouden aan alles wat in onze ogen moet, wordt niemand gelukkiger. Los laten is mijn advies. Kijk wat kan en wanneer. Uiteindelijk komt er weer een gaatje vrij, het lost zich vanzelf op. Dat wat echt belangrijk is, komt echt wel af. Al het andere kan even wachten, let maar op.
Bovendien werkt de maan ook mee. Morgen staat ze in het laatste kwartier en dat betekend dat het een goede tijd is om los te laten. Laat je planning los of een vervelende eigenschap. Kijk wat je niet meer nodig hebt en laat het los. Dat doet de maan ook, ze laat haar lichte kant nu los en trek zich even terug. Kijk een goed rond en ga bij jezelf na waar je nu met alle macht aan vast houdt en wat je nu eigenlijk los moet laten.
Laat los wat je niet meer nodig hebt en geeft jezelf meer vrijheid. Alles maar vast willen houden, beperkt je enorm in je bewegingsvrijheid. Veel (van jezelf) moeten, maakt je star en daardoor ben je niet flexibel. Dan is alles wat een ander doet, een vraag stellen bijvoorbeeld, een echte storing. Dat maakt je weer kribbig en dat verpest de sfeer in huis. En dat is het laatste wat je wil in deze tijd dat we met z’n allen thuis zijn.
Denk daar eens over na. Wat kan je loslaten om het voor jezelf en daarmee ook voor anderen gezellig en leuk te houden? Moet alles echt nu of kan het ook later? Is het echt erg als het niet gedaan wordt? Kijk kritisch en zie wat echt belangrijk is. De rest is bijzaak en kan wachten.
Laat het los, adem een paar keer diep in en uit en ga verder. Maak het aangenaam voor jezelf en je zal zien dat de rest vanzelf volgt.
Leef vanuit je hart.
Liefs,
