Met de stroom meebewegen

Daar gingen mijn plannen om knallend het nieuwe jaar te beginnen. Ik was er klaar voor, de eerste werkweek na de vakantie. Ik was vast besloten om te gaan knallen. Nieuwe planning maken, beginnen aan mijn jaarplanning, alles stond op  mijn lijstje.  Maar je hebt niet alles in de hand.

Het begon meteen op maandag morgen: mijn zoon was zijn handschoenen kwijt. Op dat moment niet zo erg, maar later in de week zou hij met school gaan schaatsen en op de ijsbaan waren handschoenen verplicht. Eerst thuis zoeken, niets. Toen op school, ook niets. Dan moesten er nieuwe handschoenen gehaald worden. Mijn planning voor de week bekeken en tot de conclusie gekomen dat we dan maar die middag nieuwe handschoenen moesten gaan halen. Dat was 1.

Voor het uitje naar de ijsbaan moest ik als klassenmoeder twee ouders regelen die de klas naar, op en van de ijsbaan konden begeleiden. Dinsdagmiddag berichtte ik heel blij naar mijn collega klassenmoeder dat het rond was. Woensdagochtend op school kwam de ene ouder naar met toe, zijn zoon was ziek geworden en hij kon niet mee naar de ijsbaan. En  wie ik ook probeerde, er was niemand anders beschikbaar. Dus weer mijn planning aangepast en zelf maar mee naar de ijsbaan. Dat was 2.

Later diezelfde woensdag deed ik mijn bril op, ik ging mijn kinderen van school halen en tijdens het auto rijden draag ik een bril. Ik klapte de pootjes van mijn bril open en hield er eentje in mijn hand. Wat nu dan? Gelukkig zag ik het schroefje op het aanrecht liggen. Met veel gemier en een aardappelschilmesje kreeg ik het schroefje er weer een eindje in. Het pootje zat vast, maar ik moest er wel mee langs de opticien. Dit was gelukkig een kleine aanpassing op mijn planning, ik kon tijdens mijn boodschappen ronde bij de opticien langs. Dat was 3.

Als heks geloof ik dat alles in drieën komt, zo ook de waarschuwing dat het nog de tijd is om rustig aan te doen.Toen het eerste incident plaatsvond verzette ik me er nog tegen. Ik zou die tijd wel inhalen later in de week. Maar toen het tweede incident plaatsvond, begon ik me al minder te verzetten. En bij het derde incident was het me duidelijk, ik moest gewoon met de stroom meebewegen en dan zou alles goed komen.

Als ik dat niet had gedaan, dan had ik in het weekend moeten werken. En dat is iets wat ik alleen moet doen als het echt niet anders kan. Bovendien had ik dan een vierde waarschuwing gehad die een stuk heftiger zou zijn. Nu kon er een mouw aangepast worden en liet ik me meebewegen met de stroom waardoor ik een gezellige middag met mijn zoon had en een fijne ochtend op de ijsbaan. Had ik me ertegen verzet, dan had ik er niet van kunnen genieten en was ik alleen maar bezig geweest met wat ik nog moest doen. Wanneer je met de stroom meebeweegt, botst je niet met wat er op je pad komt. Je vloeit er omheen om wat moois tegemoet te gaan.

Negeer de signalen dus niet, soms moet je meebewegen met de stroom en volgen wat er op je pad komt. Niet kijken naar wat je verliest, maar ervaren wat je ermee wint.

Leef vanuit je hart.

Liefs,