Vandaag besloot ik het anders te bekijken. Ik besloot van iets negatiefs iets leuks en positiefs te maken. En ik ging het toen zelfs leuk vinden en het werd een gezellige actie die zijn vruchten afwierp.
Mijn kinderen hebben allebei een tafeltje waaraan ze kunnen zitten tekenen, schrijven, knutselen etc.. Zoals je kan verwachten worden deze tafeltjes meer gebruikt om spullen op te dumpen dan dat eraan gewerkt wordt.
Mijn dochter van vijf is het ergst daarin. Mede omdat ze ook nog het inzicht mis in wat ze met haar spullen moet doen. Ze weet wat opruimen is, maar ziet er altijd tegenop wanneer het gedaan moet worden. Vaak omdat ze geen idee heeft waar ze moet beginnen.
Meestal heb ik geen zin om haar te helpen, als moeder blijf je de rotzooi van een ander opruimen. En vaak niet alleen van je kinderen. Vaak zeg ik tegen haar dat ze haar rotzooi op moet ruimen, maar het arme kind heeft geen idee hoe ze het moet aanpakken. Vaak moet ik het meerdere keren herhalen, maar gebeurd er niks. Mijn dochter begint dan te jammeren en dan raak ik weer geïrriteerd. Verre van gezellig dus.
Daarom besloot ik het vandaag anders te doen. Voordat ik onder de douche stapte gaf ik haar de opdracht om haar tafeltje leeg te halen en alles op de grond te leggen. Een eenvoudige opdracht, voor mijn dochter goed te overzien was.
Toen ik aangekleed was, lag er een keurig bergje op de grond van alle spullen die op haar tafeltje lagen. Sterker nog er lagen er twee, want haar broer had hetzelfde gedaan. Ik heb mijn dochter op de stoel achter haar tafeltje gezet en samen zijn we door de berg heen gegaan. Oude tekeningen en kleurplaatsen bij het oud papier, stempels in haar tafel, tekenspullen in haar tafel, enzovoort. Al snel hadden we alles opgeruimd en weggewerkt, samen.
En wat was er nou zo anders dan anders? Ik besloot het niet als een rotklusje te zien, maar als qualitytime met mijn dochter. Samen iets doen. Gezellig samen opruimen en ruimte maken om weer aan haar tafeltje te kunnen zitten. En nog voordat ik het laatste had recht gelegd in haar tafel, stond ze al klaar om “huiswerk” te gaan maken, zoals ze het zelf noemde. Trots dat ze had opgeruimd en helemaal klaar om aan de slag te gaan op haar eigen plek.
En mijn zoon? Die kon niet wachten tot ik klaar was en hem kon helpen met zijn spullen. En ook hij ging meteen aan zijn tafel zitten. Wel om te tekenen, dat wel.
Liefs,
