Afgaande op de maanstand is het er helemaal de tijd niet voor, maar toch kreeg ik het op mijn pad. Afgedwongen door het universum omdat ik niet wilde luisteren. Ik nam namelijk niet de tijd om een stap terug te doen en alles eens onder de loep te nemen terwijl ik wel geconstateerd had dat dat nodig was.
Vorige week maandag had ik al gezien dat het schrijven van een blog niet wekelijks nodig is. Als je altijd het zelfde blijft doen, krijg je ook hetzelfde resultaat. Een zin die me vorige week bij bleef. En volgens mij had ik de eerste stap gezet, maar blijkbaar was het niet genoeg. Er moest meer gedaan worden.
Woensdagavond had een vergadering van de ouderraad van school. Daar ben ik de laatste 4 jaar actief in geweest, waarvan de laatste 3 jaar als voorzitter. Door het hele corona gebeuren zou de huidige ouderraad nog een jaar mogen blijven zitten. Toch werd ik min of meer gedwongen om uit de ouderraad te stappen, juist doordat alle leden bleven zitten. Er was simpel weg geen plek meer voor mij.
Later die avond kwam ik moeilijk in slaap. Wat er tijdens de vergadering gebeurt was, bleef door mijn hoofd spoken. Al gauw kwam ik tot de conclusie dat het helemaal paste bij de intentie die ik gezet had. Ik kreeg meer tijd, tijd die aan mijn bedrijf kon besteden. De OR had stiekem veel tijd opgeslokt over de jaren.
Toen ik dat vraagstuk los kon laten, kwam er een vreselijke hoofdpijn opzetten waardoor het nog een poos duurde voordat ik kon slapen. De volgende ochtend was de hoofdpijn nog niet over. Ik had geen andere keuze dan in bed te blijven. Ik dacht nog, ik werk vanmiddag nog wel even.
Maar dat mocht niet zo zijn. De hoofdpijn hield ook vrijdag nog aan. Nog een dag in bed, nog meer gedwongen rust en nog meer tijd voor reflectie. Het mocht dan wel bijna volle maan zijn, maar mijn donkere maan periode was duidelijk aangebroken. Mijn menstruatie begon en het universum dwong mij om te reflecteren.
Het was mij al snel duidelijk dat ik mijn werkzaamheden zoals ik die gepland had los moest laten. Geen social media posts voor het lange weekend. Eerst probeerde ik toch tijd te vinden of eigenlijk tijd af te dwingen door pijnstillers in te nemen. Maar, zoals je misschien al raad, dat werkte niet. Ik moest me gewoon over geven aan de situatie.
Pas toen begon het kwartje te vallen. Het kwartje is wel een paar dagen onderweg geweest. Niet alle inzichten kwamen in één keer. Meer in de trant van iedere dag eentje. En vandaag begreep ik eindelijk de schop onder mijn kont met betrekking tot mijn social media posts.
Ik was er al een tijdje achter dat mijn posts over de volle maan anders moesten. Vandaag realiseerde ik mij ineens wat ik dit weekend allemaal had gezien en gelezen over de volle maan en hoe ik dat moest toepassen op mijn posts. Morgen, woensdag, staat de vernieuwde post op facebook en Instagram, ga je even kijken?
Wordt jij ook wel eens door het universum gedwongen een stap terug te doen? Wat heb je toen geleerd? Mocht je het nog niet ervaren hebben, let dan eens op. Sta eens stil waarom iets niet gebeurd zoals jij het gepland had. Waarom gebeurd het? Voel het eens diep van binnen.
Leef vanuit je hart.
Liefs,
