Ken je dat, je ziet foto’s van jezelf en je denkt: “Jeetje, dat ziet er niet uit!”. En dan niet omdat de foto’s slecht zijn, maar omdat je vindt dat je er niet goed uit ziet. Dat gebeurde mij toen ik de eerste keer naar de foto’s van mijn laatste presentatie keek.
Vorige week woensdag mocht ik ergens komen vertellen over leven met de maan en over het heks zijn. Het was een superleuke avond. Er was veel interactie tussen het publiek en mij zodat mijn verhaal werd wat zij wilde horen. De hele tijd zat ik met kippenvel te vertellen. Het voelde goed.
Die avond had ik met zorg mijn kleding gekozen en mijn make-up aangebracht. Ik voelde me goed en wanneer ik in de spiegel keek zag ik een mooie vrouw staan. Ik had zin in de presentatie en ging er ook opgewekt naar toe. Naderhand had ik ook een heel goed gevoel. Ik ging blij en verzadigd weer naar huis. Er was gebeurd wat had moeten gebeuren.
Eén van de aanwezige dames had foto’s gemaakt van mij en di had ze mij had ze mij toegestuurd. Ze maakte nog een opmerking dat ik er op de foto’s goed uitzag, dat je niet kon zien dat ik 48 ben. Dat stemde mij blij, want wie wil er nou niet horen dat je er jonger uitziet dan je bent?
Toen ik de foto’s bij thuiskomst bekeek, vond ik ze tegenvallen. Nou eigenlijk vond ik mezelf op de foto’s tegenvallen. Ik zag alleen maar mijn onderkin, mijn gesloten ogen, mijn haren die niet goed zaten en ook mijn houding beviel met niet. Wat had die ander nou gezien dan?
Toen heb ik mezelf op mijn vingers getikt. Ik was veel te kritisch naar mezelf! Dit waren actie foto’s en geen geposeerde foto’s! Mijn onderkin kwam door wat ik op dat moment deed, net als mij gesloten ogen. Mijn haar zat niet raar, dat was de toevallige hoek van de ene foto. En mijn houding was ook omdat ik op dat moment op een bepaalde manier bewoog.
Dat zette mij aan het denken, waar komt dit vandaan? Waarom kijk ik te kritisch naar mezelf? En waarom ben ik niet de enige? Ik weet dat er heel veel vrouwen zijn die dit doen. Waarom zijn wij vrouwen nooit tevreden over onszelf? En waarom zijn we hard voor onszelf?
Persoonlijk denk ik dat het een combinatie van factoren is. Tijdens onze opvoeding zijn we gevoed door de media met het ideale schoonheidsbeeld. Tijdschriften, films en tv waren vol met slanke dames bij wie de haren en de make-up altijd goed zaten. Bewust of onbewust leerde dat ons dat we pas mooi zijn wanneer we slank zijn, ons haar altijd goed zit en onze make-up de hele dag perfect is. En als ons vertekend zelfbeeld nog niet genoeg was dan deed onze omgeving daar nog een schepje boven op. Persoonlijk ben ik altijd beschreven als “stevig” en door de uitspraken van de mensen die me dierbaar waren groeide ik op met het idee dat ik lelijk was. Ik moest het vooral van mijn brein hebben.
Het zal je dan ook niet verbazen dat ik mezelf niet als aantrekkelijk zag. Ik voldeed niet aan het schoonheidsideaal en dat werd door mijn omgeving bevestigd. Dus wanneer ik in de spiegel keek zag ik een lelijk eendje dat op een dag een mooie zwaan hoopte te zijn. Raar natuurlijk, want ik was al een mooie zwaan, alleen doordat niemand mij dat vertelde dacht ik dat het niet zo was.
Pas toen ik in de twintig was, kreeg ik door dat ik niet lelijk was. Dat was de periode dat de buitenwereld mij liet zien dat ik mooi was. Dat ik er mocht zijn. Ik had de bevestiging van buiten af nodig om dat te kunnen gaan zien. Toen zag ik was zij zagen, ik was mooi. Nu ik 48 ben, heb ik nog steeds van die momenten dat mijn innerlijke criticus de overhand krijgt. Dan focus ik met weer op de dingen die ik lelijk vind. Gelukkig ben ik nu oud en wijs genoeg om mezelf een schop onder mijn kont te geven.
Deze week is het Valentijnsdag. Wees op deze dag eens extra lief voor jezelf. Want wat de ander ook zegt, je bent prachtig zoals je bent! Het maakt niet uit of je dik, dun, lang, kort, licht of donker bent. Alle formaten en alle kleuren zijn prachtig! Zullen we dat eens vieren deze Valentijnsdag? Want om met RuPaul te spreken: “If you can’t love yourself, how in the hell are you gonna love somebody else?”
Leef vanuit je hart,
Liefs,
