Ik was boos en verdrietig. Het deed pijn en het was onrechtvaardig. Toch deed ik mijn best om niet vanuit mijn boosheid te handelen. Om niet vanuit mijn pijn te handelen. Het was onrechtvaardig, maar mijn boosheid en verdriet zouden daar niet aan veranderen. En toch lieten de gevoelens van boosheid en verdriet me niet los. Ze bleven aan met knagen.
Zo voelde ik me afgelopen vrijdag en het heeft me het hele weekend bezig gehouden. Als ik er alleen al aan dacht, voelde ik het vuur van mijn boosheid alweer oplaaien. In mijn visie klopte het niet, in de visie van de tegen partij wel. En in de visie van de mensen om mij heen klopte het ook niet. Ik was bezig mijn gelijk te halen.
Dat is wat je doet wanneer je dochter, je kleine meisje diep gekwetst wordt vanuit een zeer onverwachte hoek. Dat maakt je als ouder, en als moeder in het bijzonder, heel erg boos en strijdbaar. Je vertelt het verhaal en vindt mensen met gelijke visie om jouw waarheid te ondersteunen. Want je dochter heeft veel pijn en is niet blij. En dat is niet wat je als moeder wil, dat je kinderen pijn hebben. Ik was bezig om mijn boosheid en verdriet te rechtvaardigen.
Op maandag was ik het toch een beetje zat, die boosheid en dat verdriet. Waarom was het dat ik het nog steeds voelde? Waarom raakte de kwestie me nog zo diep? Toen viel het kwartje, het kwam omdat ik daar toestemming voor gegeven had!
Ik had de ander toestemming gegeven om mij boos en verdrietig te maken. Niet letterlijk, ik had niet tegen de ander gezegd: “ik vind het goed dat jij mij boos en verdrietig maakt.” Maar figuurlijk had ik toegestaan dat de ander dat deed. Ik had het toegestaan dat de ander me in het diepste van mijn zijn kon raken. Mijn eigen keuze, daar kon ik niemand anders de schuld van geven. Maar wat nu, hoe kon ik dit veranderen?
Ik herinnerde me een tekst die ik onlangs op Instagram gelezen had van Woman on Purpose: “I call all my power back to me” (Ik trek mijn toestemming in*). Ik had mijn toestemming aan de ander gegeven en die moest ik intrekken. Zeker omdat de ander zich niet eens bewust was van de toestemming. Om dit te doen ben ik goed gaan aarden en gaan mediteren. Ik sloot mijn ogen en sprak de naam van de ander uit en trok de toestemming om mij boos en verdrietig te maken in. Het werd een soort gebed, spreuk, waarin ik de ander bedankte voor de les en de toestemming weer introk. Ik heb het bewust in het Engels gedaan omdat ik het Engelse woord ‘power’ vele malen sterker vind, dan het Nederlandse woord ‘toestemming’. Tijdens de meditatie heb ik het gebed een aantal keer herhaald en ter afsluiting het universum met heel mijn hart bedankt voor de les.
Wat het me heeft gebracht? Rust en de boosheid en het verdriet waren weg. Ik was weer kalm en niet langer geïrriteerd. Ik kon weer verder met mijn dag vanuit liefde. En dat is het mooiste cadeau dat ik mezelf gisteren kon geven. De ander heeft er niets van gemerkt en ik ben weer heel.
Sta jij er wel eens bij stil dat je andere soms de toestemming geeft jou pijn te doen? Blijf je ook wel eens in je boosheid hangen? En ben je je er ook van bewust dat je deze toestemming weer kan intrekken? Dat jij de baas bent? Denk er maar eens over na.
Leef vanuit je hart.
Liefs,
* = De letterlijke vertaling van power zou kracht zijn, maar in het Nederlands geef je in dit geval niet kracht aan iemand. Dat doe je alleen wanneer iemand in een moeilijke situatie zit.
