Gister, vroeg in de ochtend, gebeurde het. Ik werd wakker en mijn arm lag omhoog. Toen ik mijn arm naar beneden deed, schoot het in mijn schouder. De spieren langs mijn schouderblad verkrampte en ik had pijn.
Gedurende de dag was het wisselend even beter en dan weer zeer pijnlijk. ’s Avonds werd het echter weer erger. Mijn lijf werd moe en het hele gebied tussen mijn schouders werd pijnlijk. Alle spieren in mijn boven rug gingen langzaam vast zitten.
Vanochtend deed het hele gebied tussen mijn schouders, de kop van mijn schouders en een deel van mijn bovenarmen pijn. Even voor de infraroodlamp bracht verlichting. Toen ik aan het werk ging merkte ik echter dat ik op nog meer gebieden vast zit.
Het stroomt niet, niet in mijn lijf en niet in mijn geest. In eerste instantie kwam er ook niets op papier voor dit blog, ik had geen idee wat ik moest schrijven. Ook daar zat ik vast. Mijn planning voor deze week staat ook nog niet, even geen inzicht ik wat ik moet doen. Dat zit ook vast.
Ik merk het ook aan mijn manier van denken. Alles wat in mijn hoofd komt is : “Ik moet”. Ik moet ene blog schrijven, ik moet mediteren, ik moet bewegen, ik moet de was doen, ik moet op schieten, ik moet weer vroeg op, ik moet ontspannen. Het moeten in mijn hoofd is ook een teken dat het niet stroomt, ik zit vast in mijn zijn.
Omdat ik van mezelf toch moest mediteren, heb ik dat maar gedaan. En zoals je misschien al kan raden, dat ging niet goed. Nou hielp het ook niet dat mijn kinderen achter mij een gesprek hielden. Normaal kan ik ze uitschakelen, maar dat lukte niet. Mijn gedachten vlogen van hot naar her, maar met veel moeite lukte het me toch om steeds weer te focussen. Al was het kort.
Het onderwerp voor deze blog kwam binnen, maar ook kwam ik tot de oorzaak van mijn spanning. Ik zie er tegen op dat mijn kinderen morgen weer naar school moeten. Mijn dochter heeft er helemaal geen zin in. Al twee weken roept ze dat ze niet naar school gaat en vanochtend was het eerste wat ze zei dat ze morgen niet naar school ging. Dat betekend een strijd morgenochtend om de jongedame op tijd klaar te krijgen voor school.
Een strijd die ik moet voeren terwijl ik er zelf helemaal niet achter sta. Ik vind het een goed plan dat ze morgen naar school gaan, thuis lesgeven is leuk maar de sociale interactie met klasgenoten is ook heel belangrijk. Het is echter de manier waarop dit gaat gebeuren, waar ik niet achter kan staan. De manier waarop haalt het spontane uit kinderen en lol uit het naar school gaan. Het maakt het naar school gaan stom, zoals mijn kinderen het zeggen. Les met de helft van de klas, daar kan ik nog inkomen. Alhoewel het voor mijn zoon betekend dat al zijn vrienden in de andere helft van de klas zitten. Maar het hele protocol met halen en brengen, stuit me echt tegen de borst.
Ik begrijp alle maatregelen wel en tot nog toe had ik er geen last van. Maar morgen moet ik (ja echt) zorgen dat mijn dochter op tijd op school is om iets te doen wat ze niet leuk vindt op een manier die het voor haar nog minder leuk maakt. Een manier waar ik niet achter sta en tocht is aan mij als ouder de taak om ervoor te zorgen dat ze gaat met zware tegen zin en een zware tas. Alleen, zelfs haar broer mag niet met haar meelopen. En daar zie ik tegenop.
Het belangrijkste is om haar morgen weer in het vast ochtend ritme voor school te krijgen. Ik denk er zelfs over om een nieuw ritme te introduceren zodat eerst gedaan wordt wat gedaan moet worden zodat er nog tijd overblijft voor ontspanning in plaats van ontspannen beginnen. Misschien als alles anders is, dat er geen tijd is om na te denken over wat komt. Dan is er alleen tijd om na te denken over wat nu aan de beurt is, straks komt dan later.
Dit opschrijven helpt al met het verlichten van de spanning, maar het is nog niet helemaal weg. Ik ga nog wat zoeken dat me helpt ontspannen.
Waarvan ga jij vastzitten en wat doe je eraan?
Leef vanuit je hart.
Liefs,
