Zo rond Sinterklaas was hij voor het eerst op tv, de reclame van die landelijke discounter opticien. Die reclame waarin die dame een oordeel uit over iedereen die ze tegen komt. Ik had meteen een hekel aan deze reclame en bijna ook aan de dame in de reclame. Volgens mij kan je namelijk niemand beoordelen totdat je in hun schoenen gelopen hebt.
Niet dat ik me er nooit schuldig aan gemaakt heb en af en toe nog schuldig aan maak. Vooral als ik op de weg zit, heb ik weinig geduld met mijn mede weggebruikers zullen we maar zeggen. Als tiener was het oordelen over de ander een wapen tegen de buitenwereld. Samen met mijn vriendinnen viel ik buiten de groep. Ik werd er steeds gewezen op wat er niet goed aan mij was. Als antwoord werd het een tijdverdrijf van mijn vriendinnen en mijzelf, mensen beoordelen op hun uiterlijk en daar heel veel lol om hebben.
Toen mijn beste vriendin daar aan het einde van onze pubertijd heel boos om werd, begreep ik het eerst niet. Dit was toch wat we altijd samen gedaan hadden? Waar we veel lol aan beleefd hadden? Dat was toch ons ding? Maar langzaam begon ik in te zien dat ik net zo slecht was als degene die mij altijd beoordeelden. Dat wat ik zelf niet leuk vond om te ontvangen, gaf ik aan de ander.
Jaren daarna dacht ik, dat wanneer ik de feiten kende ik wel over iemand kon oordelen. Wat ik me toen niet realiseerde was dat ik de feiten nooit ken. Alles wat je hoort of ziet van anderen of via de media is altijd gekleurd doordat de verteller je alleen verteld wat hij of zij belangrijk vindt. Of doordat de verteller je een mening geeft in plaats van feiten of omdat een foto maar een heel klein stukje van het hele verhaal laat zien. Ook een video geeft geen goed beeld omdat het maar vanuit één standpunt is gefilmd.
Er zijn altijd drie kanten aan een verhaal; het jouwe, het mijne en de waarheid, die ligt altijd in het midden. Zonder dat je mijn kant van het verhaal kent, is jouw hele verhaal niet compleet en kan je dus geen mening geven. Dat is een voor mij belangrijke les die ik geleerd heb tijdens mijn heksenopleiding. Je kent het verhaal van de ander niet, dus je kan er niet over oordelen.
En in die reclame velt een dame een oordeel over de mensen die ze tegenkomt. Niet alleen een oordeel, maar een oordeel dat heel makkelijk als negatief gezien kan worden, zeker wanneer het einde van de reclame in acht neemt. Dat stuit mij heel erg tegen de borst. Wij moeten als mensen, en als vrouwen in het bijzonder, aardiger tegen elkaar zijn. Wij vrouwen hebben elkaar hard nodig om van deze wereld een mooiere plek te maken en elkaar beoordelen op het uiterlijk of gedrag hoort daar niet bij. Want wat de ander ook doet, zij heeft er altijd een motivatie voor!
Leef vanuit je hart,
Liefs,
